Terrasterreur

In de Misset Horeca Nieuwsbrief van 3 augustus 2015 lees ik ‘Tien handige tips om terroriserende wespen tegen te gaan’. Gelukkig zijn het geen tips om ze meteen dood te slaan; dat hoeft ook niet want met een beetje geduld zijn ze zo weer weg. Geen spastische bewegingen maken, niet wegrennen, geen mepperij met de menukaart (vindt de volgende gast trouwens ook niet fris).

Een kennis van me lukt het (Echt waar!) de wespen te verjagen door tegen ze te praten. Soms bestraffend, soms met enige stemverheffingen of (wanneer er geen kinderen bij zijn) met gebruik van wat minder nette woorden. Wespen wegpraten lukt echt, probeer het maar. Zoiets van: ‘Ga weg, je moet hier echt niet zijn, hoe-pel op, je bent de weg kwijt. Ga maar verderop naar het bloemperk, of in het park.’ Het lijkt mal, maar het werkt. Ik heb het zelf meermaals succesvol toegepast.

Ui, wierook, balsamico

De meest voor de hand liggende tip, heel logisch: de terrastafels meteen afnemen, omdat wespen op voedselrestjes afkomen. Misset noemt verder onder andere een schoteltje met gesnipperde ui op tafel zetten of wierook aansteken, want daar houden wespen, vliegen en bijen niet van.

Lies Hendriks van brasserie EigenWeijs uit Groesbeek heeft een andere manier: de brasserie dekt standaard de (soft)drankjes af met een cellofaantje waar een rietje doorpast. Mooie service, toch? En op de tafeltjes staan schoteltjes met een plakje citroen waar regelmatig kruidnagelwater overheen wordt geschonken; daar zijn wespen zeker geen fan van.

Nu zal niet elke gelegenheid zich zo om hun gasten bekommeren. Dan moet zelfredzaamheid uit de kast worden gehaald: een bierviltje.

En mocht je nu toch een keer worden gestoken: dep de plek met azijn, desnoods balsamico, maar gewone huishoud doet het ook prima. De rode steekplek zal vrijwel meteen minder kriebelen en na korte tijd slinken.

Kinderen van tafel

In diezelfde aflevering van Misset lees ik ook dat Liam Flynn, eigenaar van restaurant Flynns in Yungaburra, Australië, drie weken terug besloot kinderen onder de 7 jaar niet meer toe te laten. Dit na ‘een aanvaring met een ouder van een hevig overstuur 2-jarig kind’.

Nu zullen veel mensen deze beslissing niet begrijpen. Ik wel. Flynn, zo’n 25 jaar kok, heeft deze zaak al 14 jaar. Ik veronderstel dat hij weet waar hij het over heeft. Hij zal heel goed beseffen dat dit hem een deel van zijn (toekomstige) clientèle kost. Maar ook dat deze audio-overlast hem op dit moment klanten kost en hem zelf bovendien stoort in het bereiden van zijn - verse, streekprodukteigen - maaltijden.

Joepie de poepie!

Ik mag meepraten, want ik werkte een jaar of tien voor een vlakkevloertheater met honderd zitplaatsen, waar regelmatig kindervoorstellingen waren. In de programmering vooraf werd standaard aangegeven welk programma bijvoorbeeld voor kinderen vanaf 4, 6 of 8 jaar geschikt (lees: bedoeld) was. Jammer genoeg was de aanleiding hiervoor meermaals dat té jonge kinderen werden meegenomen die niets van de voorstelling begrepen en dus gingen jengelen. Dat jonge moeders met hun 4-jarige dochter of zoon plus zuigeling (zonder kaartje) naar binnen wilden: ‘Ik kon geen oppas vinden, en die van mij is heel rustig, hoor!’

Er is weinig fantasie voor nodig dat de lieverd juist nét die middag een onrustig kwartiertje had of in de broek poepte. Wat in de kleine ruimte meteen het verloop van de voorstelling audio-aromatisch bepaalde. Hetgeen zowel voor de andere theatergasten, als voor de spelende acteurs, bepaald niet met een onverdeeld 'joepie' werd ontvangen.

Kindvriendelijke restaurants

Eigenlijk komt het er allemaal op neer dat je, als enigszins weldenkend mens, je omgeving geen overlast bezorgt. Wespen kunnen we niet opvoeden, wel de goede richting in loodsen. Als het goed is weten kinderen op een bepaalde leeftijd hoe ze zich in een restaurant moeten gedragen. Net even anders dan in een museum of in een pretpark.

En wat betreft horeca/gastronomie: er bestaan heus restaurants die duidelijk communiceren kindvriendelijk te zijn. Waar je jouw kind rustig de borst kunt geven, zonder dat anderen zich eraan storen. Waar een ruimte is om een luier te verversen. Of moet je het zo zien: kinderen opvoeden levert je in hun eerste jaren wat beperkingen op, misschien valt een restaurantbezoek hier ook onder?