Rosé bij de opticien

Al heel lang verkopen tankstations sigaretten, repen en andere genots- of gebruiksmiddelen die de brandstofkoper meteen mee kan nemen. Iedereen noemt zo een rijtje op. Makkelijk voor de ene partij, beetje extra omzet voor de ander. Veel wegrestaurants, zeker als er een overnachtingsmogelijkheid aan vast zit, doen het al langer: van papieren zakdoekjes tot deo en shampoo. Wie heeft er nooit bij Van der Valk gegeten?

De benzinepompsuper

Eind afgelopen eeuw was ik bij vrienden in Dublin. Hardwerkend stel, zij stond op het punt het imposante restaurant van haar ouders over te nemen, hij was iets hoogs in de managershiërarchie van een dranken keten. Hun boodschappen (niet zo gek veel, eten deden ze meestal op haar werk) kochten ze bij de benzinepomp om de hoek.

Blurring en crowdbutching

Blurring zit in de lift en zo ook bij veel restaurants. Vrijwel iedereen kent De Librije wel van Johnnie en Thérèse Boer, zo verkopen zij een deel van de door hen gebruikte producten, zoals wijnen, kruidenmengsels, oliën en azijnen. Een beetje boekwinkel heeft wel een koffie- en theehoek, net als de modewinkel en, al langer, de supermarkt. Wat kan wel, wat niet? Een roseetje bij uw opticien?, hoor ik een grapjas roepen. Gegarandeerd ziet u de wereld door een roze bril wanneer u naar buiten loopt…

Blurring is branchevervaging, hoor je soms ook wel knorrig. Hoewel, als iedereen het doet, heeft iedereen er iets toch aan, denk je al snel. Goed, maar waar blijven de ambachtelijke specialismen dan? Daarover buigen zich ongetwijfeld op dit moment mensen het hoofd die er voor hebben doorgeleerd, ik hou het nu even bij deze blog.

Educatief slachten

Dan crowdbutching. Ik ken wel mensen die het doen. Samen met andere huishoudens een heel of half varken of rund kopen. Dit, als het op volle sterkte is en geslacht, keurig geportioneerd in ribbetjes, karbonaadjes en biefstukjes opgedeeld in de vriezer. Een aantal geeft er een educatieve draai aan: als hun kinderen eenmaal weten dat dat ene deel van de maaltijd ‘dood beest’ is, mogen die mee hengelen, of naar de boer. Van dichtbij het betreffende dier zien, aanraken en aaien. En vangen of mee naar het slachthuis.

Tostifabriek

Wie kent niet De Tostifabriek, het Amsterdamse project van vorig jaar. Waar duidelijk werd gemaakt wat er allemaal bij komt kijken om een, zo in de beleving van de meeste mensen, eenvoudige eterij te maken. Varkens Wim en Max voor het plakje ham, koe Els voor de melk waarvan kaas wordt gemaakt, tomaatjes voor de ketchup en graan voor de boterhammen. Onnodig te zeggen dat er wat traantjes geplengd werden toen het zover was en die ene, definitieve, stap voor de dieren in het tostitraject gezet moest worden. Alles zeer aanschouwelijk en voor veel mensen confronterende realiteit. Want het plakje ham was ooit een lief roze biggetje en een filetje op het bord is anoniemer dan een hele vis.
Crowdbutching is sinds kort nationaal mogelijk. Goed en traceerbaar vlees, binnen een paar weken geportioneerd en gekoeld thuis afgeleverd. Gemakkelijk voor de drukke mens.
En ikzelf? Bij het tankstation tank ik, roken doe ik al jaren niet meer, er gaan weken voorbij dat ik ijs of snoeprepen eet. En, omdat ik flexitariër ben met een sterke hang naar vegetarisme maar dan wel eentje die vlees noch vis afwijst, doe ik gewoon inkopen op de markt of bij de boer. Praktisch moment van nuttige met aangename combineren, -voor een druk mens.