Illegale Borsjt

Maar, aan een kort verblijf in café of op terras hangt een prijskaartje dat de laatste tijd mij, en, hoor ik van opvallend veel anderen, altijd tegenvalt. Het gebeurt steeds vaker dat ik mijn rekening helemaal niet, of hooguit met een miniem bedrag, naar boven afrond.

Fooi

Nu werk ik zelf voor horeca/gastronomie, dus weet dat waardering in de vorm van een fooi uitermate wordt gewaardeerd. Natuurlijk weet ik ook dat uurlonen in deze bedrijfstak gebaseerd zijn op diezelfde fooien. Klopt, ik weet nog heel goed dat de fooi een zeer wezenlijk deel uitmaakte van mijn maandinkomsten.

Als je kostwinner bent en fulltime in een gemiddeld horecabedrijf werkt kom je aanzienlijk beneden modaal uit. Voor de goede orde: ik werk parttime in culturele dienstverlening gelieerd aan horeca. Met mijn verzamelinkomen als zzp’er schommel ik dan weer iets verder, dan weer wat minder ver de zwarte cijfers in; nog steeds deels afhankelijk van mijn eigen inspanningen.

Het heeft ook vast te maken met de onzekere tijden waarin we leven. Maar triestigheid heeft weinig zin en zet geen zoden aan de dijk. Feit is ook dat er gelukkig ook veel mensen om zich heen kijken en initiatieven ontplooien.

Kunst en eten gaat goed samen!

Zo bezocht ik pas een winkel met kunst. Ik ga het adres hier niet vertellen want misschien leest de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit dit verhaaltje wel en krijgt de uitbater (m/v) een boete aan zijn/haar broek/rok en dat wil ik al helemaal niet.

Het zit zo: deze kunstenaar (v/m) in kwestie heeft een redelijke ruimte in de stad Groningen waar, uiteraard, kunst hangt, waar workshops worden gegeven. De agenda onregelmatig al of niet in combinatie met een bubbelbrunch of een andersoortige eenvoudige maaltijd.
Hiervoor wordt een acceptabele vergoeding gevraagd. Let wel, de eterij wordt zelf, vers, gemaakt in een piepklein keukentje. Er is eetruimte voor hooguit zeven, acht personen. Volgens allerlei voorwaarden en regels zou de persoon die dit alles bedenkt, bestiert, organiseert en uitvoert, over in elk geval een brevet van Sociale Hygiëne moeten beschikken. De ruimte zou eveneens over een aparte w.c. voor dames en heren moeten beschikken. En dit zijn nog maar de eerste twee voorwaarden die mij zo te binnen schieten.

Eigenlijk zijn het, denk ik nu, niet zo zeer de strenge voorwaarden die ‘de horeca’ stelt maar die grotendeels vanuit regeringswege komen. Natuurlijk is er erg veel vanzelfsprekend. Maar sommige regels lijken toch de richting van theorie en praktijk die niet helemaal meer in verhouding staan, op te gaan. Natuurlijk moet de vuilnisbak voor vleesafval niet direct naast de mise-en-place voor de salades staan, de koeling regelmatig gereinigd. Maar dat een kok die keurig met verschillende werkplekken en gereedschap werkt, niet eenmalig eens een paar pond sperziebonen uit de tuin van zijn buurman mag verwerken, kan misschien nog eens worden heroverwogen, toch? In elk geval heb ik in de kunstwinkel waarover ik schrijf, een fantastische borsjt gegeten die ik niet snel zal vergeten. Gewoon, omdat ik binnenkwam en de eigenaar in de keuken achterin voor een paar mensen kookte en ik mocht aanschuiven. Het werd onverwacht een mooie avond. En betaalbaar, inclusief fooi.