Chinees!

We namen wel ruimschoots de tijd voor alle voorbereidingen. Twee dagen vooraf stelden we de definitieve gastenlijst samen, het definitieve menu en dus de benodigde ingrediënten. Met alleen de inkoop waren we al een paar uur zoet. In het schattige provinciestadje waar we woonden was één toko, en eenmaal per week een verse warenmarkt.

Tempo Doeloe

Die twee dagen vooraf waren voor mij de allergrootste lol. Nadenken over de volgorde waarin we zouden gaan koken, zeker met oog op de voorradige pannen en het vierpits-gasfornuis, waar de andere bewoners dan even geen gebruik van konden maken. Op de avond van de tweede dag, terwijl wij inmiddels op onze wenkbrauwen liepen en we na alle voorproeverij bijna even genoeg hadden van de Indonesische keuken, kwamen de gasten. Iedereen wist wel waardering op te brengen voor het gebodene, alleen een enkeling wist de input op waarde te schatten. Na een jaar of wat zijn we ermee gestopt; we gingen verhuizen, en onze levens vervolgden hun eigen pad.

Overbodig te vertellen dat ik Spandershoeve in die tijd hoog op mijn verlanglijstje had staan. Uiteindelijk ben ik er driemaal geweest; dat Michelin ze jaren daarna als eerste ‘Aziaat’ (geloof ik) honoreerde, vond ik dan ook geheel terecht. Logisch dus dat de ‘Chinees-van-om-de-hoek’ voor mij soms erg gemakkelijk was (jarenlang hoorde ‘Chinees’ voor mij bij een verhuizing) maar niet altijd even spannend.

Retro

De laatste jaren hoor ik dat ‘de Chinees’ weer bezocht wordt, niet alleen van generatiegenoten, maar ook van twintigers. Om te beginnen omdat het oubollige imago dat deze restaurants ondertussen draagt interessant genoeg is om zelf te ervaren. Om maar een gekke vergelijking te noemen, Jim Morrison van The Doors heeft ook een revival gekend en van een antiquarische boekhandelaar hoor ik dat Slauerhoff en Couperus ook weer hip zijn: retro voor lichaam en geest.

No-waste-fushion

Maar er is ook een andere reden waarom dit restaurantsegment weer bezoekers krijgt. Heeft het ene deel nog immer dezelfde kaart met Nasi Rames, Babi Pangang en Foe Yong Hai, een ander deel, waar de tweede en of derde generatie de rijst stoomt, is met de tijd meegegaan en biedt een fusion keuken aan: een mix van Chinees, Ind(ones)isch, Japans, Koreaans, Thais en Vietnamees.

Zoals bijvoorbeeld in Groningen Asian Bar en Restaurant Imono en Fusionrestaurant Asia Today; met strakke inrichting en tapas-achtige kaart bestel je een paar of een avondvullende hoeveelheid gerechten of gerechtjes, naarmate je trek, te besteden bedrag en te spenderen tijd. Het gaat niet meer om de hoeveelheid, maar om de kwaliteit. ‘Klasse statt Masse’, rijmen onze oosterburen terecht. Wat ik verder ook een mooie benadering vind bij de keuze voor ‘onbeperkt eten’, is dat het voorgaande wel helemaal op dient te zijn voor je weer kunt bijbestellen. En voor datgene wat over is moet je betalen; als dat geen duurzaamheid en weg-met-alle-waste is…

Smakelijk voornemen

Toch schrik ik een beetje als ik een bericht lees over de terugloop van gasten bij Indische restaurants in Den Haag. De residentie, dè stad die met haar Indonesische restaurants cultureel culinair erfgoed is, waar het buitenshuis eten begon. Vanuit hier, en dat realiseert niet iedereen zich elke dag, heeft ‘De’ Nederlander andere keukens leren kennen. Ik vind dat deze klassieker in het nationale aanbod moet blijven, al heb ik geen panklare oplossing waarmee dit optimaal te realiseren is. Het enige wat ik kan doen is vaker Indisch, of ruimer: Aziatisch te koken en te gaan eten: niet giga-vet en niet giga-prijzig.

Misschien binnenkort een -bescheiden- rijsttafeltje?