Maaltijd zonder bereik

Zoiets als ont-spannen. Je minder gedwongen voelen aan bepaalde verplichtingen te moeten voldoen. Ingesleten gedrag dat zo vanzelfsprekend is geworden dat je er niet eens meer over nadenkt het te doen of juist te laten.

Vier keer in de week sportschool? Kan je best eens een keertje overslaan. Verjaardag van je schoonmoeder? Ga gewoon eens iets later. De wekelijkse vrimibo? Deze week niet. Of, zonder er wat voor te hoeven doen en ook nog eens helemaal gratis, even een paar uur niet bereikbaar zijn voor de rest van de wereld. Bij een voormalige collega van me hing in zijn kantoor een grote lijst waarin alleen deze tekst stond: Moet Ik Dit Nu Echt Alleen Doen? En die zin zeven keer onder elkaar, met telkens een ander woord vetgedrukt. Hij is onlangs overgestapt naar een ander bedrijf waar hij, zo hoorde ik, drie loonschalen omhoog is gegaan.

Feest en feestvarkentje

Een poosje terug was ik op een verjaardag van een vriend. Hij is samen met zijn vrouw, in verband met hun werk, op een prachtig plekje aan een doodlopende bosweg gaan wonen. De eerste buren wonen 300 meter verderop.
Wanneer ik naar een verjaardagsfeestje ga neem ik mijn telefoon wel mee, maar zet ik hem uit. Zeker als er geen familieleden of vrienden zijn die op de intensive care liggen, moeten bevallen, of ik gebeld kan worden door een opdrachtgever met een belangrijke klus. Ik vind het gewoon een vorm van respect die ik net zo van anderen op mijn eigen feestje verwacht. Als ik het feestvarkentje ben, wil ik ook van jou aandacht; waarom ben je er anders?
Enfin, de gasten van onze vriend dachten er blijkbaar net zo over. Er waren gesprekken die ergens over gingen, er was geen gehaast, oppervlakkig gewauwel dat door een piep, bliep of andere aandachtsblèr werd onderbroken. Het werd een erg leuke avond.

Hippe spelletjes

Niet bereikbaar zijn is tegenwoordig chic. Dus ben ik in sommige kringen nog een oubo-uitzondering, maar in andere kringen juist erg hip. Enne, het kan ook leuk: maak er een spelletje van. Met een groepje naar het café en de smartphone mee? Dan allemaal op een stapel, goed idee. De spelregel is eenvoudig: de eerste die zijn eigen riedel herkent en het apparaat toch uit de stapel wurmt, betaalt het volgende rondje. Of vervult een van tevoren afgesproken opdracht. Zoals die leuke barkeeper vragen voor een date. Of een bepaald bedrag in de pot doen voor een goed doel (Wat een volgend rondje natuurlijk ook is; hihi).

Sowieso schijnt het gezond te zijn om een paar uur per etmaal in een ruimte te verblijven waar geen enkel digitaal apparaat staat. Dus, als het even kan: tv en computer uit de slaapkamer, telefoon elders in huis aan de oplader. Gewoon doen wat je in de slaapkamer deed voor de verbinding met de rest van de wereld het hele huis binnenkwam. Je slaapt gegarandeerd goed, je vrijt ontspannen en je voelt je de volgende morgen ook nog eens uitgeslapen. Fijn voor de gezondheid en gezond voor de relatie.

Zelf bedacht

Ik heb zelf de allerleukste buren van de hele wereld, die toevallig bij ons in de straat wonen, uitgenodigd om over een paar dagen naar een bijzonder restaurant te gaan dat zij nog niet kennen. Zij zijn enthousiaste sociale mediagebruikers en kennen, denk ik, het uitgaan-zonder-telefoon niet. Ik appte hen vooral hun telefoon mee te nemen. Op de avond zelf ga ik vertellen waarom. Omdat onze afspraak dus nog moet plaatsvinden, heb ik een paar dagen om me te verkneukelen. En om u te laten wachten op mijn volgende blog, die ongeveer een week na deze zal verschijnen. Een tip van de sluier: het wordt geen Italiaans, Vietnamees, Russisch, Libanees, Indiaas, Chinees, Spaans, Hongaars of Frans restaurant.

Trouwens, misschien bedenk jij in de tussentijd een goede Nederlandse variant op ‘phone stacking’. Want daar heb ik het over. Telefoonstapelarij vind ik wel een leuke vertaling. Misschien ken jij een andere?